Hoe kun je verbindend spelen?
‘Ik zie het vooral als onze taak om ruimte te maken. Als die er is, geven kinderen vanzelf aan waar ze behoefte aan hebben. We kunnen leren om die informatie op te pikken. Dat is echt een weg naar vertrouwen, zowel in onszelf als in onze kinderen.’
Lees ik in een interview van Nele Flamang.
De woorden: - ruimte maken - kinderen geven aan waar ze behoefte aan hebben - resoneren. Ik herken het zo. Vorige week nog bij de woensdag activiteit.
Om 9u liggen er kleurpotloden, dierenkaarten, stenen en nog een bak knutselgerei klaar. En mooie grote witte tekenbladeren. Verschillende soorten. De ene zijn gladder, de andere voelen ruwer. 'Voel es!' 'Oh ja!' we voelen de verschillende papiersoorten. Ja voelt echt anders. Voelt het ook anders met je andere hand?
Elk krijgt haar voorkeursblad.
De inspiratie halen we uit de dierenkaart die we trekken, de rest volgt vanzelf. Er komen tekeningen van 'een oor aan een immense buik' 'kleurrijke poten verdwaald in de woestijn' 'een schildpad die zich schuil houdt'
Massa's informatie.
Heerlijk om naar te kijken.
Heerlijk om te luisteren naar de verhalen die erbij horen.
en ja 'het kind wordt gezien in haar wezen' en straalt ! Vertelt honderduit.
de voormiddag snelt voorbij.
"Everybody is individual. It requires a great sensitivity to work with people and to be with people. To be present with people. Maybe to love those people even. Because part of love is being present. Be present with that person without any judgement, without feeling that you know what he or she needs or should do. A field is creating there where you can interact with that person so that they can discover somethings for themselves. People recognise that field somewhere and they relax." Rafia Morgan.
留言