Net in wassalon, was doen weet je wel, op vakantie tijd de plek om alles samen in een machine te wassen en, omdat het regent, ook es een droogmachine te gebruiken
een kind in een buggy moppert wat, is het beu om erin te blijven zitten. ouders bezig met de was, uiteraard, de ene plooit, de andere haalt was uit de droger... neemt allemaal tijd en de kleine is het beu, wordt nu en dan tussen de was door rondgereden en krijgt de liedjes te horen die de mama zingt ... kind is getroost voor eventjes en gaat dan weer huilen
ik sta te wachten bij de droogmachine en kijk naar dat kleine meisje in de buggy, ik kijk haar aan, ze heeft een mooi staartje op haar hoofd met een roze rekkertje en ik zeg haar binnensmonds 'het is ok' 'mama en papa zijn bezig, kijk' en 'ze komen straks terug' Het meisje kijkt me aandachtig aan (heb ik wel vaker dat kinderen naar me kijken en stil worden) en na een tijdje murmelt ze opnieuw van ongenoegen, de kous al uitgetrokken die mama snel weer aandoet,
ik bedenk me 't ja wat doen we als kinderen mopperen, wat lastig zijn, ... hen blij maken en/of hen aankijken, hen zien in wat ze doen.
en ik vraag me af of
kinderen onmiddellijk willen blij maken ook niet een valkuil is. Nu blij maken met rondrijden en een liedje, straks blij maken met een lolly en later met een auto?? nee zo snel gaat het niet, en dat is niet de bedoeling en toch? houden we dan niet de externe zouthoudertjes warm, zoiets als beloningen die steeds van buitenaf (moeten) komen, wat tonen we dan kinderen. Ja, ik ga wat snel
en ik vraag me af
wat het doet met kinderen als ze herkend worden in wie ze zijn, als hen rustig verteld wordt wat er gebeurt of hen laat toekijken wat volwassenen aan het doen zijn?
mijn gedachten dwalen verder af naar de vele inheemse bevolkingen waar ze kinderen op een bepaalde leeftijd een naam geven die in verband staat met hun specifiek talent, ... waar vision quest en andere rituelen de kinderen/jongeren ondersteunen in wie ze zijn en in het begrijpen van zichzelf, als ze benoemd worden in hun talenten zodat het voor iedereen duidelijk is, ... wahw wat een erkenning en waardige plek je dan niet krijgt...
zou dat de taak niet kunnen zijn van ouders, begeleiders, ... om kinderen te helpen zichzelf te leren begrijpen, hen te benoemen in wat ze goed zijn?
ik denk dat troost dan langer duurt
meer nog
ik denk dat we dan fundamenten aan het bouwen zijn in de kinderen zelf zodat ze vanuit hun zelfwaarde veerkrachtiger in het leven kunnen staan.
wat denk jij?
Comments